Het was al een tijdje zo'n wens van mij: een wapperend vaandel aan de gevel op bijzondere dagen. De Belgische vlag aan de gevel, als teken van trots dat wij in dit land wonen. Tevens zou de Amerikaanse vlag op memorial day ter ere van de gevallenen gehesen worden.
Dat idee, dat zou deze maand verwezenlijkt worden. En dus ging ik op zoek naar een vlaggenmasthouder. Zo'n ijzeren ding, wat je met vier schroeven aan de natuurstenen gevel bevestigt. Dus toog ik naar de militaria winkel in Salmchateau. Die verkoopt vlaggen. Dus ook zo'n ding.
De verkoper, die ik inmiddels redelijk ken (ik kom er vaker), keek mij peinzend aan. "Een ding waar je je vlag inhangt." Het stompje sigaar dat in zijn mond hing was uit en er pruttelde wat as naar beneden. "Nee, dat heb ik niet. Moet je zelf maar maken." Kortom, ik vertrok met slechts de Belgische vlag en zette mijn zoektocht voort.
Leen Bakker, Dema, Hubo, Blokker en Gamma..... Overal trof ik verkopers aan die mij serieus te woord stonden en mij mogelijk achter mijn rug keihard hebben uitgelachen: In de hele Ardenne is er geen klant te vinden die om zo'n kek ding kwam vragen. En steevast was het antwoord: "Die moet je zelf maken!" Maar ik weiger dat ding zelf te maken. Ik wil een echte. Van ijzer!
Kortom: in de wijde omtrek nergens zo'n ding te vinden.
Met Memorial Day hard onderweg op de kalender en een gemiste Belgische feestdag, besloot ik het geheel anders te benaderen. Op de bewuste Belgische feestdag, bestudeerde ik de huizen in mijn geliefde woonplaats Grandmenil. Op een aantal plaatsen hing de Belgische driekleur potsierlijk uit het raam. Niks geen stok, gewoon, hop uit het raam hangen. Alsof iemand zijn examen had gehaald en de boekentas was vergeten. Bij de monumenten met betrekking tot de slag om de Ardennen hingen de vlaggen wel aan een stok. Aan zo'n staande stok. En ik wil een vlaggenmasthouder aan de muur.
Een weekje later passeerde ik het gehucht Bourdon (een week of twee erna ontving ik daarvoor extra bewijs: een bon voor te hard rijden) en bedacht me ineens dat hier de bouwmarkt aller bouwmarkten was: Le Boutte. Als Le Boutte het niet heeft, dan heeft de hele provincie Luxumburg het niet! Ik rende de winkel in, trok een nummertje en wachtte geduldig op mijn beurt. Een minuut of twee later stond ik weer buiten. Zonder vlaggenstokhouder. Ook deze verkoper had mij wat half gniffelend aangekeken en hetzelfde advies uitgebracht: Zelf maken.
Ik denk dat zijn antwoord mogelijk de oorzaak is geweest dat ik een week of twee erna een bon voor te hard rijden in de brievenbus vond. Een vlaggenmasthouder is hier dus niet te krijgen. Loop in Nederland een gemiddelde winkel in en ze hebben zo'n ding in 34 soorten. Hier niet, dus. Geen idee of dat met het ontbreken van de trots voor de driekleur des lands heeft te maken.
Die avond belde ik naar Nederland en vroeg aan mijn vader of hij even bij de Gamma een vlaggenmasthouder wilde halen. En op memorial day wapperde er dus voor het eerst een Amerikaanse vlag aan de gevel van Bo Temps.

Het kan soms verkeren in bed and breakfast Bo Temps. Zo ben je heerlijk aan het werk voor een groep en zwaai je ze uit na een fantastisch weekend waarin alles meezat en zo gaan er wat dingen mis.
´s Ochtends begaf de peperdure stofzuiger het. Zo maar ineens dood. Ik gooide het ding terug de garage in en besloot er later naar te kijken.
Op maandagmiddag arriveerde Canadees Rick voor een aantal dagen Ardennen. Ik zat gezellig met hem te kletsen in onze geheel gerenoveerde loungehoek buiten. Vanuit mijn ooghoeken zag ik ineens een gigantische plensbui naderen. Het duurde dan ook niet lang voordat die alles losliet, precies boven ons huis. Geen nood: onze loungehoek is helemaal waterdicht en het was een mooi gezicht.
Totdat ik Eveline hoorde roepen dat ik moest komen. Ik rende de loungehoek uit en zag vanuit mijn ooghoeken dat de dakgoot verstopt zat. Boven de deuren van de ontbijtruimte klaterde een waterval naar beneden. Toen ik de ontbijtruimte via ons privé-huis inliep zag ik meteen het probleem: Het water van buiten liep onder de deuren de ontbijtruimte binnen. Het water stond al halverwege de ruimte. Eveline was met de kinderen een soort van dijk aan het maken met handdoeken om te redden wat er te redden viel. Blijft toch typisch Nederlands: bij water meteen een dijk willen bouwen. iets wat nu wel goed van pas kwam.
Ik rende terug de gang in, trok mijn laarzen aan, pakte een paraplu en dook naar buiten. Bij de buitendeuren zag ik dat het afvoerputje ook verstopt zat. Ik trok het open en binnen een paar seconden was het water weg. Zeiknat liep ik terug naar binnen. Gelukkig, dat probleem was opgelost.
Onze jongste zoon besloot om te helpen met het schoonmaken van de ontbijtruimte. Met een zwabber probeerde hij het water weg te krijgen. Ondertussen vertelde ik Rick dat we zo'n rustig weekend achter de rug hadden. Ik hoorde een klap uit de ontbijtruimte, waarna zoon Tom binnenstormde met de mededeling dat Ben op de grond lag en dat er bloed was.
Ben lag inderdaad op de grond en er was bloed. Hij was uitgegleden en hard op zijn kin gevallen. Ik maakte de wond wat schoon en zag meteen de eindconclusie: dat wordt een retourtje huisarts en een paar flinke hechtingen. Canadees Rick bleek politieagent te zijn met flink wat EHBO papieren en hij verbond de wond. Even later werd Ben afgevoerd naar de huisartsenpost in Fanzel, kreeg daar twee hechtingen en een aai over zijn bol. Het zou later een stoer litteken achterlaten, zo fluisterde de vrouwelijke huisarts hem in zijn oor. een litteken wat de meiden vast interessant zouden vinden. Garantie voor de toekomst zeg maar.
De ontbijtruimte werd gedweild, de dakgoot ontstopt en zo keerde de rust weer terug in huize Bo Temps.

Afgelopen oktober was oorlogsveteraan Bob F. Kauffman opnieuw op bezoek in deze regio. Deze keer met zoon, dochter en schoondochter.
Een warm weerzien met deze krasse knar van 83 jaar was volop ingepland.
Omdat de tijd ook deze keer weer veel te kort was, hadden we wat activiteiten ingepland. Een bezoek aan de school van Grandmenil, alsmede de kerk (waar Kauffman in december 1944 zijn bazooka op los liet om een scherpschutter uit te schakelen) en het bezichtigen van talloze plaatsen waar hij tijdens de slag om de Ardennen was geweest.
Wat treffend aan Kauffman is, is dat hij hartstochtelijk kan vertellen over zijn avonturen, zonder daar heel emotioneel over te worden. Hij kan gepaste afstand nemen van zijn traumatische ervaringen.
Tijdens een van de autoritjes, op weg naar La Gleize, vroeg ik hem wat hem steeds terugtrok naar de Ardennen. Hij keek mijmerend uit het raam. "Weet je", zei hij, "het is steeds een poging wagen om het allemaal een plek te geven. En ik wil dat mijn kinderen en kleinkinderen een plaats hebben waar ook zij altijd terecht kunnen. Mijn vrienden mogen ook hun vrienden worden." Prachtig gezegd, vond ik.
In en om La Gleize bezochten we mensen die hij kende en niet kende. Overal belde hij aan. Als hij een huis zag wat hij herkende klopte hij op de deur en sprak met de mensen. Een mooi gezicht.
Al die tijd rende ik achter hem aan, volgepakt met videocamera, fototoestel, drinken en kaarten. Kauffman liet er geen gras over groeien: het tempo lag moordend hoog en vaak had ik moeite om hem bij te houden. Come on Bob, riep hij dan.
Mijn talenknobbel raakte meerdere malen verstoord als ik moest vertalen naar het Frans, Engels en Duits. 's Avonds tijdens het eten brabbelde ik dan ook vier talen door elkaar tegen mijn kinderen.
En op een dag stond ik zomaar ineens in het winkelcentrum Schmiede in Luxembourg. Kauffman moest een kammetje hebben en wilde zijn kinderen laten shoppen. In de oververlichte hal zag Kauffman er breekbaar uit. Bewegend tussen de mensen op zoek naar het ding, was hij ineens veteraan af. Het was een oude man in een winkel. Het beeld trof me en ik maakte een foto: Kauffman, oorlogsveteraan, in de Hema. Een prachtig beeld.
Kauffman rende daarna weer door: van Ottré naar Bihain, van Grandmenil naar Baneux. Hij vertelde het een na het andere verhaal. Het duizelde me en gelukkig kon ik het gros opnemen met de camera.
En passant liet hij me een huis zien waar hij 16 Duitse krijgsgevangenen had gemaakt. Kauffman keek me langdurig aan en zei: "Ik heb dat niet verteld in mijn boek. Het leek me zo ongeloofwaardig."
Kauffman, de veteraan. Kauffman de oude wijze. Een bijzondere ontmoeting, die ik niet zal vergeten. Ook deze keer deed het afscheid nemen zeer en niet alleen bij mij. Ook Eveline slikte toen we afscheid namen. Op zijn leeftijd is afscheid nemen gevaarlijk zijn. Het kan zomaar de laatste keer zijn.

Winter in de Ardennen in 2011. De lading sneeuw van 50 cm was weer verdwenen en de temperaturen stegen weer ver boven de nul graden.
Tijdens de sneeuwperiode was me al opgevallen dat er op het dak sporen te zien waren. Sporen van een dier. Even flitste het beeld van een stel rendieren met een slee door mijn hoofd. Maar dat kan natuurlijk helemaal niet. De sporen waren klein en liepen over de volle lengte aan de achterkant van het dak. Dat kon maar 1 ding betekenen: de steenmarter had zijn intrek in het huis genomen. De steenmarter, die al twee keer de bougiekabels van onze auto had opgevreten. Niet omdat het beest bougiekabels lekker vind, maar omdat de bougiekabels-fabrikanten vispoeder in de kabels verwerkt. Dat is goedkoper. En vispoeder vinden steenmarters het summum, blijkbaar.
Ik inspecteerde verborgen ruimtes op zolder en vond daar sporen van de steenmarter: poep. Ik besloot dat te zijner tijd er een kooi gekocht ging worden om het beest te vangen. Dat moment zou eerder komen dan ik dacht.
Op een nattige maandag in januari moest ik naar het buurdorp voor een boodschap. Ik startte vrolijk de auto, die meteen liet horen dat er geen contact te maken viel omdat alle bougiekabels voor de derde keer waren weggevreten.
Ik opende de motorkap en keek tegen een stel weggeknaagde draden aan. Kennelijk had de steenmarter niet genoeg honger, want hij had voor mij nog een paar stukjes overgelaten. Een golf van ongekende woede overviel mij en deed mijn bloed koken. Maar ja: op wie moest ik boos worden. Op de steenmarter die allang vertrokken was? Op de fabrikant die rotzooikabels maakt?
Er stond een vervelend dagprogramma voor de deur: de Belgsiche ANWB (VAB) moest gebeld worden, die zouden een monteur sturen, dan met auto en al naar de garage nabij Salmchateau en daarna naar Barvaux om de leenauto op te halen. Een tocht die ruim drie uur zou duren. Drie uur lang chagrijn omdat ik op die dag iets anders wilde gaan doen.
Eveline belde naar de VAB en vroeg meteen of de monteur kabels mee wilde nemen, dat spaarde een hoop tijd voor ons en voor hen uit. Nee, zei de VAB, eerst komt de monteur kijken wat er aan de hand is.
In België zijn ze kennelijk niet gewend dat mensen ook zelf na kunnen denken.....
In gedachten was ik de steenmarter aan het ophangen, vierendelen, verzuipen in de vijver, verbranden en aan het overrijden met mijn auto, inclusief nieuwe bougiekabels. Tegen mijn kinderen riep ik dat de Fuine er voor goed aan ging. Het leverde tweemaal een verbijsterd gezicht op. Mijn pedagogische inslag liet mij even in de steek.
De andere dag stond de monteur voor de deur. Een zeer vrolijke Waal, die het verhaal van de VAB had aangehoord en die meteen kabels had meegenomen! Ik kon de best man wel zoenen. Nadat de kabels erin waren gezet reden Eveline en ik meteen naar Luxemburg om boodschappen te doen.
In de kluswinkel belandde ik per ongeluk bij de afdeling dierenmishandelingswerktuigen. De ene val zag er nog enger uit dan de andere. De kooi die ze hadden was te klein voor een steenmarter. Ik besefte dat ik de doodswens, gericht aan deze marter, helemaal niet uit kon voeren. Ik bleek een zacht ei. Ik moest een grotere kooi hebben. Dan zou ik het beest ver weg brengen en vrij laten in de natuur. Dat paste meer bij mij.
Bij thuiskomst pakte ik de anti-steenmarter-spray die ik een paar maanden geleden had gekocht: de spray zou steenmarters weg houden, dacht ik. Maar nadat ik het opschrift had gelezen, zette ik met een schok de spuitbus neer.
De spray zorgde ervoor dat de steenmarter voor de laatste keer kabels zou opeten. Ik was een moordenaar.....

Ik was iets aan het zoeken in een van de lades waar ik eigenlijk al zo'n drie jaar niet meer in had gekeken. In plaats van dat iets te vinden, vond ik iets heel anders.... Mijn oude agenda van het ROC van 2007-2008: het jaar dat we onze droom gingen uitvoeren. Ik was verbaasd dat ik de agenda nog had. Wat deed die daar in een lade waar ik al drie jaar niet meer had ingekeken. Vast wachten totdat ik die lade weer open zou doen en het terug zou vinden?

Voor mij lag een agenda uit een zeer woelig jaar. Onder ons gezegd was de ROC periode van zes jaar sowieso een woelige periode. Iets wat bij het onderwijs hoort, geloof ik. Bij het doorbladeren vielen me de overvolle pagina's met vergaderingen, bijeenkomsten, stagebezoeken, tentamens en ouderavonden op. Tussendoor stond het vol met reminders en afspraken. Gele plakbriefjes met herinneringen, telefoonnummers, emailadressen en droedels. De roodgekleurde agenda was mijn heiligdom. Ik was (ja, was) iemand die behoorlijk chaotisch kon zijn en dat kan dodelijk zijn in het onderwijs. Geen agenda bij me, dan was het paniek. Dus zat dat ding altijd op een vaste plaats in mijn tas. Als een bijbel, in het voorste vak, altijd onder handbereik.
Even terzijde: in de agenda staan natuurlijk ook de kernwaarden van deze school. En uiteraard, zoals bij ieder zichzelf respecterende school, staat daar ook de term transparantie bij. Tot op de dag van vandaag moet ik daar nog steeds hartelijk om lachen. Ik kan u daar niet teveel over vertellen, dat zou niet eerlijk zijn naar mij voormalig werkgever. Laat ik het er maar op houden dat het meer leek op een zwaar beslagen ruit dan op transparant....

Hier heb ik geen agenda meer. Geen bijbel, die mij de dag doordraagt. Geen gele briefjes, geen strakke tijden. Hier gaat alles vanzelf en flexibel. Vanaf dag 1 heb ik mijn horloge afgedaan. Geen idee waar dat ding gebleven is. Tijd is hier relatief en verstrijkt zoals de dag loopt. Enkele notities staan op mijn toetsenbord met dingen die prioriteit verdienen, maar niet altijd krijgen. Ik bepaal het ritme van de dag.
Je kan hier je hele dag volplannen, maar regelmatig komt er iets tussendoor wat dan voorrang vereist. Geen kernwaarden, geen wandelgangengeklets.

U zou bijna gaan denken dat hier altijd rust heerst. Niets is minder waar. Ook hier kan stress heersen, alleen ben je er zelf bij om daar mee om te gaan. Je kan hier dagenlang klussen en de klok rond werken. De andere kant is dat het doodstil kan zijn tijdens bepaalde perioden. Iets waar je tegen moet kunnen. Wij vinden dat heerlijk. De rust, de stilte in ons kleine dorp. Een wandeling in een bos in rust, waar je de vogels hoort, waar je de herten kunt zien rennen en waar de wind door de bladeren ruist. Geluiden die ik inmiddels gewend ben, maar waar ik wel aan moest wennen.
Hier heb ik geen agenda, kalender of klok nodig. Het verloop van de dag geeft het ritme aan.

Het was zo maar een liedje wat mijn oma nogal eens zong: Het zijn de kleine dingen die het hem doen. Oma zat in een kerkkoor waarbij de gemiddelde leeftijd heel oud was, althans, dat vond ik vroeger.
De paar keer dat ik oma heb horen zingen met haar kerkkoor zijn op een hand te tellen. Het liedje zat altijd in het repertoire en ik moest altijd een gierende lachbui onderdrukken als het werd ingezet en het koor bij het woord kleine belandde. In mijn opinie was de dirigent er nooit in geslaagd om het woord kleine geheel zuiver te laten zingen door de bejaarde dames. Ook bij ons thuis had oma zo nu en dan de neiging om het liedje te zingen. Ik maakte dan dat ik wegkwam. Het was natuurlijk not done om keihard te gaan lachen als oma ging zingen. Nee, als puber had ik geen enkele waardering voor dat stomme lied. Wat overigens niets wil zeggen over mijn respect en waardering voor mijn oma.
Afgelopen week zat ik met het gezin te lunchen. De kinderen komen tussen de middag uit school om hun boterhammen met ons naar binnen te werken. Om half een rennen ze dan terug naar school, want dan komen de klassen naar buiten en kunnen ze met de vrienden en vriendinnen spelen. Het was zo'n moment, tussen twee happen door, dat ik ineens een heleboel getjilp hoorde van mussen. Op zich niet vreemd, die beesten houden zich hier wel vaker op en dan met name bij kippenrennen waar het eten letterlijk voor het oprapen ligt. Terwijl ik naar buiten keek, zag ik mijn favoriete vogel ineens voorbij fladderen: de boomklever.
Dit kleine vogeltje, licht oranje buik en blauwe rug, zit al lang bij ons in de tuin. In de winter is hij braaf en stil. Maar in het voorjaar maakt hij nogal wat kabaal. Roepend om een vrouwtje en tikkend op de bomen is het een leuke attractie. Vorig jaar besloot het Grandmenilse kerkbestuur dat de dakranden met aluminium bezet moesten worden. De stenen waren wat aan het afbrokkelen en dat moest dus verstevigd. De boomklever vond dat niet zo een goed idee. Wekenlang hebben we moeten aanhoren hoe hij probeerde de randen er weer af te tikken. Het aluminium blokkeerde zo half en half de ingang van zijn vaste verblijfplaats. Een snavel op aluminium maakt een behoorlijk lawaai. Het klinkt als een kleine drilboor. De vogel is er inmiddels kennelijk aan gewend geraakt en laat het aluminium met rust.
Van de week zat de boomklever weer voor het raam. Ademloos keek ik toe hoe hij op zoek was naar kleine insecten en naar de mussen iets onverstaanbaars riep.
En ineens moest ik denken aan het liedje van mijn oma. Oma, die een jaar of negen geleden overleed, had gelijk. Het zijn inderdaad de kleine dingen die het hem doen. Het zijn die kleine momenten dat je ineens verwonderd bent over de dingen waar je normaal niet zo op let als je druk bezig bent. Het gevolg van deze kruising, de boomklever en het liedje van oma, zorgde er wel voor dat ik zo ongeveer een week lang met het liedje in mijn hoofd zat en het mijn oma hoorde zingen. En ook nu nog veroorzaakte dat nog wat lachstuipen. Maar oma had wel gelijk: het zijn de kleine dingen die het hem doen....

Slaapdronken keek ik naar de man. Een 86 jarige liep door mijn salon. Het was half zes in de ochtend en de zon deed een poging om op te komen. De oude man mompelde wat, greep naar zijn rug en vloekte. Een kopje thee met honing stond op de kast, wachtend op de gebruiker. Weer klonk er een vloek. "Die verdomde pijn."
De man slikte behoorlijk wat pillen tegen de pijn. En hij had heel veel pijn. Hij had al heel lang erg veel pijn. Ik kon hem met die pijn niet helpen. Ik kon slechts lijdzaam toezien hoe hij worstelde.
Joe logeerde een aantal nachten in Bo Temps. Dankzij mijn goede vriend Marco had ik de kans om Joe te ontmoeten. Ik verwachtte een veteraan, maar zag al snel iemand anders.
Buiten de ceremonies was Joe mens. Een mopperende bejaarde met een hart van goud. Mopperend over hoe hij bestolen was, mopperend over het weer en mopperend over zijn pijn. Op de goede momenten genoot Joe van de kleine dingen. Hij genoot van Tom en Ben, hij genoot van de vlinder die op een bloem landde en hij genoot van de gesprekken. We spraken niet over de oorlog. Als hij daar iets over kwijt wilde, dan wist hij dat dat kon. Maar hij genoot en meed de oorlog.
Af en toe droomde Joe wat weg en zag je hem worstelen met de dingen die hij had meegemaakt. Joe was destijds betrokken bij een bajonetaanval buiten Rochelinval. Sindsdien heeft hij iets met messen. Tijdens een lunch zag ik hem verstarren en focussen op zijn mes. Het was maar een fractie van een seconde, maar je zag het. Even die flashback, even terug naar januari 1945.
Tijdens de gesprekken vertelde hij me hoe hij was bedonderd. Mensen om hem heen, die hun hand ophielden voor spullen uit de oorlog. Profiteurs, dieven.
Ik zag Joe niet als soldaat. Joe is een mens. Een mens met een verleden. Een hard, verwoestend en traumatisch verleden.
Ik ging mee met Joe en de agenten van Brabant Noord korps. We bezochten drie ceremonies. In Ardennes cemetery, Henri Chapelle en Magraten. Daar was Joe veteraan. Daar stond hij stram in de houding, saluerend, eer betonend aan zijn gesneuvelde vrienden en stond hij zijn eindeloze pijn te verbijten.
Hier was Joe de oudstrijder, die vele aanbidders had. Iedereen wilde met hem op de foto. Iedereen wilde zijn hand schudden. En iedereen wilde iets. Iets? Ja, iets. Een moment met een veteraan, waarbij je later kon zeggen dat je Joe goed kent. Joe de Veteraan. Maar Joe is een mens en hij verdient respect als mens.
Ik bezocht met Joe mr. André Hubert. Een man waar ik diep respect voor heb. Hubert weet veel, heel veel over de slag om de Ardennen. En Hubert kent Joe. Dus gingen we op bezoek bij mr. Hubert.
Mr. Hubert ziet de mens Joe. Samen hadden ze lol. Samen hadden ze het over koetjes en kalfjes. Mr. Hubert schonk nog een boek aan Joe. Hubert: Ik kan het beter aan iemand geven die er nog iets aan heeft, ik ga binnenkort toch dood.
Verbluft keek ik van de 82 jarige Hubert naar de 86 jarige Joe. Twee bejaarden, nog zo vol in het leven.
Joe vertrok in juli naar Frankrijk, als mens. Maar ook daar zou hij als veteraan geëerd worden. Joe, de veteraan. Joe, een machtig mooi mens, achtervolgd door een verleden dat hem niet wilde loslaten. Steeds bezocht hij de slagvelden, steeds probeerde hij het een plek te geven. En deze keer was het de laatste keer dat hij in de Ardennen zou zijn. Dan was het voor hem goed.
Ik heb diep respect voor de mens en de veteraan Joe. Een zeer bijzondere ontmoeting, met een randje droefgeestigheid.

Als ik zo eens in televisieland rondzap, krijg ik toch stellig de indruk dat leedvermaak een groot goed is bij de Nederlanders.
Ik Vertrek, Het Roer Om, De Spaanse Droom, Herrie In Het Hotel….allemaal programma’s die over mensen gaan waarmee het niet goed gaat.
Ik geef het toe, ook ik kijk regelmatig (met argusogen) naar deze programma’s. Verbazingwekkend hoe onvoorbereid mensen hun leven omgooien en zich storten in een droom die meestal dreigt uit te lopen op een nachtmerrie.
De dramatische muziek, de koortsachtige commentaren, huilende familieleden en dwaze verbouwingen. Ingrediënten voor een smaakvol klein uur televisie. Pak de chips, open een biertje en verkneukel je op het gepruts en gestuntel van een ander.
Het ene verhaal is nog maffer dan het andere, de ene droom is nog onbesuisder dan de andere.
Hoe krijgen de televisiemakers het toch voor elkaar om (a) deze mensen te vinden en (b) om ze zo ver te krijgen dat ze meewerken aan dergelijke programma’s. Zeg nou zelf: als je de programma’s moet geloven zijn de Nederlanders, die deze stap maken, allemaal malloten die niet weten waar ze aan beginnen!
Ik weet wel hoe programmamakers aan deze mensen komt. Hoe ik dat weet? Wij zijn zelf ook benaderd. Ik heb inside-information. De programmamakers selecteert op onbesuisdheid.
Zo belde in 2007 iemand van het programma Het Roer Om met mij. Of wij mee wilden doen met het programma. Ze hadden onze weblog vluchtig bekeken en daaruit geconcludeerd dat we geschikt waren voor het programma. Maar ik had er geen zin in. “U bent op zoek naar een pipo, die van de ene ellende in de andere valt”, meldde ik. Nou, dat was niet waar, vond de programmamaker. Bovendien, als we mee zouden doen, zou het goede reclame zijn. Het gesprek borrelde wat verder, waarbij ik toch behoorlijk kritisch was op de wijze waarop mensen in beeld werden gebracht. Ineens gooide de programmamaker het over een andere boeg. “Hoe lang bent u al met uw plannen bezig?”. Toen ik antwoordde dat we toch al een paar jaar bezig waren met het zoeken naar een pand en uitwerken van de plannen, was het ineens stil aan de andere kant van de lijn. “Dan bent u niet geschikt voor het programma, we zoeken echt mensen die van de een op de andere dag deze grote stap willen maken.”
Het Roer Om zocht dus toch een pipo, repliceerde ik. Het Roer Om is helemaal niet geďnteresseerd in mensen die weloverwogen de keuze maken om een dergelijke stap te zetten. Ze willen ellende, tegenslagen, klussers met linkerhanden en jammerende echtgenotes die het niet meer zien zitten.
In juni 2008 maakte we de grote stap. Zonder forse tegenslagen, zonder al teveel ellende en zonder de camera’s van welk televisiestation dan ook. Zelfs de regionale krant vond ons verhaal maar net interessant genoeg om er iets over te schrijven.
Na bijna een jaar hard werken aan onze droom, had ik in juni ineens weer een programmamaker aan de lijn. Notabene op mijn mobiel.
Eyeworks belde en hadden een belangrijke vraag: Hoe gaat het bij jullie.
Ik was even verbaasd. Het gaat heel goed bij ons. We werken hard, zijn van alles aan het opzetten, zitten niet stil en hebben nog ideeën genoeg voor de komende vijftien jaar. Het was even stil aan de andere kant van de lijn. Eyeworks was op zoek naar “Het Roer Ommers” waarmee het niet goed ging, die nog een goede duw in hun rug nodig hadden. Ik raakte geďrriteerd. “Ik vind dat nu zo jammer. Jullie zijn altijd op zoek naar de mensen die zich in de ellende bevinden. Jullie zoeken nooit een Feel Good situatie op.” Ik mopperde nog wat verder, betichtte de beste man van een slechte smaak en ramptoerisme. En passant nodigde ik hem nog uit om hier nu eens een keer te komen kijken wat we allemaal bereikt hadden en wat we allemaal nog gingen doen. Maar Eyeworks had al geen interesse meer. Als een gier vloog hij verder, op zoek naar een geschikt slachtoffer.
En zo gaat dat dus. Programmamakers zijn op zoek naar slachtoffers. Mensen waarmee het niet goed gaat. Stort je hart uit voor de camera, vertel je ellende aan Nederland. En Nederland geniet, met chips en bier, handwrijvend en zichzelf verkneukelend.
In september 2009 waren we op de RTBF1, de Waalse zender, te zien. Niks geen ellende, maar een respectvol interview over onze keuzes die we maakten. Waarom waren we naar de Ardennen gekomen, waarmee hielden we ons hier bezig? Geen rariteiten, geen valkuil televisie, maar eerlijke tv. Zo kan het dus ook.

Op zaterdag 21 maart 2009 schreef columnist Jos van Noord in de Telegraaf een verhaaltje over kindervrije vakanties. De strekking van het verhaal was, dat (vergrijzend) Nederland toe is aan campings, hotels en vakantieverblijven zonder dat er ook maar een kind in de buurt is. Kinderen zijn vervelend, jengelen en krijsen de hele dag, waarbij van Noord er niet voor schroomt om gezinnen tot asociale tokkies families te verlagen.
Dat leuke stukje (let op: het is wel een column!) leverde hem maar liefst 279 reacties op van lezers. En die reacties waren niet mals. Een groot deel van de lezers is het eens met van Noord. Kinderen zijn vervelende etters die de godganselijke dag het bloed onder je nagels vandaan halen. Ouders voeden hun kinderen niet meer op, geven geen grenzen aan en halen hun schouders op als je er iets van zegt. Oeverloos geleuter dat kinderen slecht zijn en niet deugen.
Dus: als ik de lezers goed begrijp, is het opstarten van een kinderloze bed and breakfast een gat in de markt. Ik zie het op vakantieadressen al op de deur staan: “Kinderen Verboden”. Hier in de Ardennen zijn genoeg locaties waar kinderen vanaf een bepaalde leeftijd pas welkom zijn. Dat is een keuze en zal vast te maken hebben met de belangen of interesses van de gastheer /gastvrouw.
Maar ik ben gehaaid: laat al die anderen maar inzetten op een populatie van boven de 16 jaar. Gezinnen willen ook wel eens een lekker weekend weg, met kroost. En bij ons zijn ze van harte welkom. Dat is ook de reden dat we twee familiekamers hebben. Kunnen kinderen hier dan de beest uithangen? Nee, ik heb er alle vertrouwen in dat ouders hun kinderen corrigeren.
Een tijd terug hadden we Vlaamse gasten over de vloer. Drie stellen met in totaal acht kinderen in de leeftijd van 2 jaar tot en met 12 jaar. Tijdens het ontbijt ben ik in mijn fauteuil bij het haardvuur gaan zitten. Niet om ze te controleren, nee. Ik genoot van hun spel, hun conversaties. Ik vond het geweldig om even uitbater te zijn met zoveel kinderen om me heen.
En ja, kinderen maken meer lawaai dan volwassenen. Ze rennen, ze springen en vliegen door je pand heen. Soms hoor je op de eerste verdieping een vermanende stem van pa die meldt dat ze zachter moeten zijn. En zo hoort het.
Kinderen zijn hier dus van harte welkom. Wij hebben er dan weer voor gekozen om geen honden toe te laten. Honden en kinderen gaan niet goed samen, vinden wij dan weer.

Eén van de dingen die ik me afvroeg na dit artikel, was of deze klagers vergeten zijn dat ze zelf ooit kind zijn geweest. Speelden zij vroeger niet, maakten ze geen lawaai? Maar goed: ieder zijn/haar mening.
Over een aantal jaren krijg je vast locaties die verboden zijn voor zeurende bejaarden, infantiele schoonmoeders en Fortis aanhangers.

Ik legde het artikel voor aan mijn oudste zoon Tom. Deze kleine wijze man dacht er even over na en zei toen: Als mensen kinderen haten, haten zij zichzelf.
Die kwam wel even binnen….
En: leuke kinderen bestaan, hier wonen er in ieder geval al twee!